Dakota Johnson heeft de touwtjes in handen

Dakota Johnson lijkt erg op deze spreekwoordelijke eend. Ze lijkt sereen, maar net onder de oppervlakte roeit ze woedend - de hele dag en de hele nacht. "Ik voel een waanzinnige angst voor onze wereld en onze planeet", zegt ze tussen happen sla to go door. Het is 14.00 uur op een woensdag eind februari en we zitten in een eigenzinnige bungalow met twee slaapkamers ten zuiden van Hollywood die ze gebruikt als kantoor voor TeaTime Pictures, het film- en tv-ontwikkelingsbedrijf dat zij en voormalig Netflix-directeur Ro Donnelly lanceerden. . Laatste mislukking.

De hele sfeer van deze plek is relaxed Hollywood. De zonnige woonkamer is leeg, behalve twee ingelijste posters van Johnson's films van Luca Guadagnino, het drama uit 2016 "grote plons" en thrillerverdenking" 2018 . In de badkamer hangt een surrealistisch shot van Johnsons moeder, actrice Melanie Griffith en haar ex, Antonio Banderas, die onder begeleiding van de politie door een menigte fotografen glijden. We spraken over het al dan niet besmet raken met froyo, maar we gingen verder - wat nog meer? – de wereldwijde dreiging van het COVID-19-virus. “Ik denk constant aan de toestand van de wereld op dit moment. Het houdt me 's nachts wakker, de hele nacht, elke nacht', zegt ze. "Mijn brein gaat mee naar gekke donkere plekken." Ze neemt nog een stuk spinazie en kauwt langzaam.

Jonge vrouwen die hun ernstige bezorgdheid uiten zonder openlijk alarm te slaan, zijn een gemeengoed geworden. Het principe van non-interventie is praktisch het kenmerk van "koude meiden" over de hele wereld. Maar de 30-jarige Johnson is niet koud - althans niet die luchtige versie van het woord. "Mijn brein beweegt met een miljoen mijl per minuut", zegt ze. "Ik moet hard werken om mijn gedachten en emoties uit mijn hoofd te krijgen en ik ben veel aan het genezen."

Dankzij een bewogen opvoeding met twee beroemde ouders (papa is een ster)vice-president van Miami Don Johnson), echtscheidingen en scheidingen in de kindertijd tussen Colorado, Los Angeles en talloze filmsets, werd ze de volmaakte waarnemer. “Ik worstelde al op jonge leeftijd met depressies – vanaf mijn 15e of 14e. Het was toen, met de hulp van professionals, dat ik dacht:Oh dat is waar ik in kan vallen" . Maar ik heb geleerd het mooi te vinden omdat ik de wereld voel”, zegt ze. "Ik denk dat ik veel moeilijkheden heb, maar ze komen niet uit mij. Ik maak er niet het probleem van iemand anders van."

Het is deze spanning die Johnson zo aantrekkelijk maakt op het scherm. Haar personages stralen warmte en sympathie uit, maar komen zelden naar buiten. Zij zijn de waarnemersgrote plons" ), gespannen ("Hoe single te zijn? ) en onderdanigen (franchise "vijftig tinten ”) die worstelen met hun wilde kanten. Haar aanstaande rol inDe hoge noot [première thuis op aanvraag vrijdag 29 mei] - De ironische komedie van de muziekindustrie over een 40-jarige popster (Tracy Ellis Ross) en haar sterassistent Maggie (Johnson) is geen uitzondering. "Dakota is gepassioneerd en heeft een diep gevoel, maar ze is ook ongelooflijk charmant en speels", zegt partner Ross. "Ze weet waar ze is en wie ze is en is niet bang om iets te zeggen."

Zoals veel films over ambitieuze meisjes, wordt Maggie vaak opgeleid door haar superieuren. Maar in tegenstelling tot veel films over ambitieuze meisjes, lijdt ze in deze nooit aan een vertrouwenscrisis. "Maggie is zo emotioneel en zo open, maar ik wilde niet dat ze volledig door de wind zou worden weggeblazen", zegt Johnson. 'Ik denk dat het, vooral voor vrouwen, altijd zo'n gedoe is. Het is elke dag een gevecht. Maggie is kwetsbaar, maar dat weerhoudt haar er nooit van te doen wat voor haar het belangrijkst is.” Voor de 28-jarige filmschrijfster Flora Grison, die haar eigen ervaring als Hollywood-assistent gebruikte om het personage te informeren, was dit een radicale draai aan het script. "Mijn versie was dat dit kleine gemene meisje rondliep om haar stront te houden", zegt ze. "Dakota zei: 'Ik wil niet dat dit personage zich in elke scène verontschuldigt.'

Dat is niet wat Johnson doet. Recente verschijning opDe Ellen DeGeneres Show ging viraal nadat ze weigerde mee te spelen met de bewering van de komiek dat ze niet was uitgenodigd voor Johnson's 30e verjaardagsfeestje. 'Dat is niet waar, Ellen. Je was uitgenodigd, zegt ze resoluut, maar je bent niet gekomen. En een van de redenen waarom ze TeaTime lanceerde, was om afleiding te vermijden. "Ik speelde lange tijd in films en zei niets", zegt ze. "Ik zou ergens voor kunnen gaan en het zou één ding zijn en dan zou het helemaal anders zijn. Als artiest denk je: "What the fuck?" "(Johnson ontkende berichten die ze niet leuk vond"Vijftig tinten).films.) Ze wilde er echter minder over praten en betrokken zijn bij besluitvorming op hoog niveau, zoals casting, schrijven en de algehele esthetiek van het project. “Ik wil absoluut dat mijn ambacht, mijn ambacht en mijn ideeën worden gerespecteerd en gedeeld. Ik wil deel uitmaken van dit proces', zegt ze. "Ik heb ook een heel speciale smaak."

Als de video die ze zojuist heeft gemaakt voor Coldplay's "Cry, Cry, Cry" een indicatie is, heeft smaak net zoveel te maken met emotie als met de omgeving. "Ik schreef het verhaal en presenteerde het aan de groep zoals elke andere regisseur zou doen, en ze kozen het mijne - niet omdat ze helemaal niets met mij hadden", zegt ze lachend. (Johnson heeft sinds 2017 een relatie met Coldplay-frontman Chris Martin.) Ze heeft liefdevol nagedacht over 'elk detail', van de hoeveelheid confetti die op de dansvloer viel tot het uiterlijk van de dansers en de veters aan hun schoenen. “Als ik werk, denk ik constant aan werk. Het neemt zo veel van mijn brein in beslag', zegt ze. "Niet al mijn projecten zijn alleen maar goede berichten, maar ze hebben allemaal iets dat me het gevoel geeft dat het goed is, dat ik er mijn hart in kan steken."

Het lijkt alsof haar hart het overneemt. "Ik heb niet echt een methode en ik wil er ook geen", zegt ze over het kiezen van projecten. "Het is heel intuïtief en emotioneel." Een paar jaar geleden was ze in Italië en "in een zeer donkere plaats" toen ze werd aangetrokken door een korte film die uiteindelijk veranderde in"Pindakaas Valk" . Het drama, met een enorme onderwereld op VOD, gaat over een jonge man met het syndroom van Down (Zach Gottsagen) die een onwaarschijnlijke metgezel vindt in een slonzige crimineel (Shia LaBeouf). Er is een vonk tussen de personages Johnson en LaBeouf - "Ik denk dat Shia misschien wel de grootste acteur van mijn generatie is, wat ik niet in zijn gezicht zou zeggen", grapt ze - maar Johnson werd tijdens het filmen zwaar verliefd op een andere man: " Zach Gottsagen is een van de favorieten van mijn leven geworden”, zegt ze. "Hij heeft mijn wereld compleet veranderd."

Dat is een van haar favoriete dingen aan films: de manier waarop ze filmen - en zelfs kijken - kunnen dienen als een uitlaatklep naar een andere plek. Ze recenseerde onlangsNotting Hill, toen ze een golf van iets vertrouwds voelde: een gelukkig einde. “Er zijn geen films meer zoals deze. Films waar ze de tijd voor nemen en het tempo is loomer en praten over luchtig escapisme en wishful thinking”, zegt ze. “Toen ik opgroeide, hield ik echt van deze films. Zij waren de reden dat ik dacht:Nou, misschien kan ik actrice worden.” Misschien kan ik een filmster worden.De ironie dat ze praktisch geboren is om een ​​filmster te worden hangt in de lucht, maar ze snapt het niet. Net als Maggie veroordeelt ze zichzelf niet."Er is iets heel bevredigends aan het creëren van iets waardoor mensen zich gewoon goed voelen en even uit hun leven stappen en misschien denken, 'Oh, mijn dromen zijn misschien geen dromen, ze zijn misschien... »

Ze stopt. Ze glimlacht, maar al ergens anders. Roei naar het volgende grote ding.